PHARMAKON (US) - Abandon (2013)

Δε χρειάστηκε κάτι παραπάνω από τη στριγγλιά που ξεκινάει το δίσκο για να ανέβω στο τρενάκι της ενδοσκόπησης. Αυτή η κραυγή ήταν η απώλεια, η ολοκληρωτική ήττα. Το προτελευταίο βήμα. Ναι, οι new age επιταγές επιβάλλουν ανάλογη νοοτροπία. Ποιός είναι καλά άλλωστε; Και η μιζέρια λατρεύει την παρέα, οπότε βρίσκω ασφάλεια στη μάζα. Η κριτική δε με αγγίζει γιατί είμαι μέρος συνόλου. Σούπερ. Κάθε μαυρίλα όμως οδηγεί στο φως, και το αντίθετο. Η ζωή και οι αντιφάσεις της. Επί τούτου, η στριγγλιά άνοιξε μία πόρτα και από εκεί βγαίνω από το μικρόκοσμό μου. Και σήμερα γαλάζιος ουρανός, λαμπερός ήλιος και με πνίγει η αηδία. Το "Abandon" παίζει ακόμα και αυλακώνει τη σκέψη μου. Τα μάτια καταλήγουν στο πεζοδρόμιο. Ο ουρανός είναι πολύ μακριά και καλά κάνει. Ο δίσκος με προσκαλεί στο πεζοδρόμιο, εκεί που βρίσκεται η πλήρης ψυχική εγκατάλειψη. Όμως δε με αφήνει να πέσω, με κρατάει τόσο σφιχτά, με πιέζει να δω και να σκεφτώ. Αυτή η noise-black θολούρα, δεν είναι τόσο θολή αυτή τη στιγμή. Η Margaret Chardiet (Pharmakon) μεθόδευσε ό,τι είχα συνηθίσει να έρχεται σαν τα κύματα. Από το ένα στο δύο και από εκεί στο τρία. Σταθερότητα, ρυθμός, χωρίς παύσεις, συνεχείς βόμβοι, κραυγές. Όλα χώρεσαν στα λίγα πλακάκια του πεζοδρομίου μου, ακριβώς μπροστά από το παράθυρό μου. Κάπου εκεί θα πρέπει να έρθει η πλήρης αποποίηση του ελέγχου. Σε στιγμές η Chardiet μού θυμίζει τον Alan Dubin (Khanate) και τότε συνειδητοποιώ ότι το μόνο που ήλεγχα ήταν τα θέλω μου. Τo "Abandon" όμως συνεχίζει τη θεραπεία. Όχι έλεγχος, όχι όρια. Το πεζοδρόμιο τώρα είναι μία σκηνή ολόκληρη και το μπαλκόνι μου χάνεται κάτω από τα πόδια μου. Το μόνο που με χωρίζει είναι ένα άλμα. Από πίσω ένα γέλιο, η γνώριμη ασφάλεια του σπιτιού θέλει να με αρπάξει από τον ώμο. Να μου λείψουν οι χαρές και τα γέλια. Να μου λείψει το καλοκαίρι και το αντηλιακό. Το "Abandon" είναι ο δίσκος που σου λέει ότι ΠΡΕΠΕΙ να κάνεις το άλμα. Είναι το παράδειγμα. Η Chardiet κάπως κάπου τα κατάφερε και ήρθε να το πει. Να βάλεις πριν την ανάγκη για ηρεμία το μόχθο και την προσωπικότητα, να βάλεις ανάμεσα στην ανάγκη για ηρεμία τυφλά άλματα στη φωτιά με κατεύθυνση έξω από το πεζοδρόμιο. Βασικά όχι. Σου λέει ότι ΠΡΕΠΕΙ να κατακτήσεις την ηρεμία, να κάνεις το άλμα για να την αξίζεις. Πίστεψε στη φαντασία όσο πιστεύεις στη γαμημένη τη μικρή ζωή σου και κάνε το. Και ξέρει ότι δεν έχει χρύσωμα το χάπι. Η κοπέλα στα φτύνει όλα στα μούτρα με το χειρότερο τρόπο. Ξέρω 'γω, δεν ακούς το δίσκο τόση ώρα; Δε θα έχει τίποτα ευχάριστο η πάλη σου, αλλά μην ξεχνάς ότι η ευχαρίστηση είναι η μεγαλύτερη αμαρτία. Ναρκώνει και η νάρκωση γεννά το θάνατο. Δε μας παίρνει άλλο. Ας δώσουμε στη φαντασία το χώρο που της αρμόζει.

Υ.Γ. Η Sacred Bones αρχίζει να συγκεντρώνει την προσοχή μου όλο και περισσότερο. Ίσως καταλήξει από τις πιο αντιπροσωπευτικές εταιρείες του χρόνου της. Δείτε και τις δουλειές του Case Studies, το τελευταίο The Men, και κανένα Moon Duo για ζέσταμα.

http://www.sacredbonesrecords.com/releases/sbr099/
http://www.sacredbonesrecords.com

Γιώργος Κ.